Poszukiwania zagubionej torebki

Czyli aria o torebce z mnóstwem śmiechu!

Wchodzimy na oddział Chirurgii Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Na korytarzu panuje cisza. W salach dzieci odpoczywają po operacji, inne dopiero na nią czekają. Po rozmowie z pielęgniarką oddziałową idziemy z Doktor Pastą korytarzem. Widzimy idącą w naszym kierunku mamę i dwie dziewczynki. „Cześć, Gwarancja zgubiła torbę. Szukamy jej – mówi Pasta – zostawiła ją gdzieś tutaj 3 lata temu”. Dziewczynki nieśmiało się uśmiechają, patrząc na siebie z powątpiewaniem. „Ja jestem Salowa Pasta, a to moja asystentka Pielęgniarka Gwarancja” – kontynuuje Pasta. Obok nas przechodzi pielęgniarka z lekarstwami. Gwarancja biegnie za nią i sprawdza czy w wózku z lekami nie ma jej torby. „Pasta, nie ma torby, ale są buty. Piękne, zobacz„ – woła Gwarancja wskazując na buty przechodzącego obok lekarza. Od tego momentu buty i torba stają się motywem przewodnim działania Gwarancji i Pasty. Pasta prosi Gwarancję żeby opowiedziała jak wyglądała jej torba. „Duża, torbowata, z dziurą” śpiewa Gwarancja. „To wiersz” - mówi Pasta, musisz to zaśpiewać jak wiersz”. Gwarancja szuka asystentki i prosi jedną z pielęgniarek o potrzymanie jej spódnicy, z drugiej strony spódnicę trzyma Pasta. Wokół zbiera się coraz więcej pielęgniarek z oddziału i rodzice dziewczynek, które pokładają się już ze śmiechu. Gwarancja wyśpiewuje arię o torbie. Śmieją się już wszyscy - dziewczynki, ich mamy, pielęgniarki i przechodzący korytarzem lekarz. Jak gdyby na szpitalnym korytarzu spotkali się najlepsi znajomi. Po arii obie z Doktor Pastą oddalamy się rapując wymyśloną piosenkę: „Buty - torba. Wchodzimy do kolejnej Sali, a z oddali słyszymy jak lekarz idąc korytarzem rapuje wspólnie z małymi pacjentami i ich rodzicami naszą piosenkę „Buty - torba".