Wędrówka po wspomnieniach

Wędrówka po wspomnieniach i przełamywanie pokoleniowych barier

Podczas jednej z naszych wizyt na oddziale geriatrii, zauważyliśmy pacjenta, który ćwiczył na drabinkach. Zaciekawieni, podeszliśmy do niego i zapytaliśmy: „gdzie tak się wspina?”– starszy pan odparł, że wspina się na Rysy, a my autentycznie na jego twarzy zauważyliśmy, jak dzięki temu prostemu pytaniu, on sam przypomina sobie, kiedy to kilkadziesiąt lat temu, chodził po prawdziwych górach…

Później, chodząc po oddziale, przed jedną salą zapytaliśmy najpierw pacjentów, czy możemy wejść – jeden z nich machnął na nas lekceważąco ręką, dając nam do zrozumienia, że dla niego będzie to strata czasu, drugi w ogóle nie bardzo chciał z nami rozmawiać, ale za to zaprosiła nas do siebie trzecia pacjentka z sali – starsza pani. Spędziliśmy z nią trochę czasu, rozmawiając i śpiewając piosenki. Chwilę później, kiedy wychodziliśmy, dwaj panowie, którzy wcześniej byli tak niechętni do kontaktu, teraz obaj kiwali się do rytmu i bili nam brawo. Co ciekawe, myślę, że chyba nigdy wcześniej nikt tak ochoczo nie klaskał nam, jak właśnie wtedy po wizycie na oddziale geriatrii.